Suleika Jaouad: What almost dying taught me about living
زولیخا جوواد: آنچه که نزدیک شدن به مرگ درباره زندگی به من آموخت
Writer Suleika Jaouad is changing the conversation about what it means to thrive in the wake of illness and life's unexpected interruptions. Full bio
Double-click the English transcript below to play the video.
in commencement speeches,
جشن پایان تحصیلی میگویند،
to enter the real world.
واقعی آماده میشدم.
a war correspondent,
kind of conflict zone.
and my parents, point-blank,
of long-term survival.
what that prognosis meant.
این پیشبینی چه معنایی دارد.
and the life I'd imagined for myself
که برای خودم تصور کردهام
my apartment, my independence,
استقلالم را از دست دادم،
of chemo, a clinical trial
یک دوره درمانی آزمایشی
شبانهروز زندگی میکردم.
that I'd ever get better,
of other young cancer patients,
جوان سرطانی دوست شدم،
براق و رنگی درست کردم
my rolling IV pole as a skateboard.
به عنوان اسکیت استفاده کنم.
of becoming a war correspondent,
of my hospital bed,
I wrote for the New York Times,
نیویورک تایمز مینوشتم تبدیل شد،
(Applause)
(تشویق حضار)
I am cured of my cancer.
بلکه سرطانم هم درمان شده است.
a traumatic experience like this,
دیگری رفتارمیکنند.
how much of an inspiration you are.
چقدر برایشان الهامبخش هستید.
the mythical hero's journey,
افسانهای را پشت سرگذاشته،
lived to tell the tale,
زنده مانده تا داستانش را تعریف کند،
for what you're been through.
بهتر و قویتر بازگشته.
with my experience.
exactly who I was
دقیقا میدانستم که کی هستم
with 90 minutes of yoga.
I'm grateful for onto a scroll of paper
آن هستم را روی طوماری مینویسم
and send sailing out my window.
و از پنجره به بیرون پرواز میدهم.
how to fold an origami crane.
درنای کاغذی بسازم.
began once the cancer was gone.
بعد از تمام شدن سرطان شروع شد.
of the survivor we see in movies
که در فیلمها میبینیم
challenges of recovery.
دوران نقاهت را نشان نمیدهد.
I am incredibly grateful to be alive,
من از اینکه زندهام بسیار شاکرم،
that this struggle is a privilege
این پیکار، امتیازی است
and expectation of constant gratitude
دائم، بر کسانی که برای بهبودی تلاش میکنند
where the work of healing ends.
I was discharged from the hospital,
مرخص شدم را فراموش نخواهم کرد،
had taken a toll on my relationship
رابطهی طولانی من با دوست پسرم
into my apartment, it was quiet.
خیلی سوت و کور بود.
in this moment,
میخواستم به او تلفن کنم،
would understand everything,
همه چیز را درک کند،
of my apartment,
آپارتمانم ایستاده بودم،
since my diagnosis
مرا روی پا نگه داشته بود،
working tirelessly to achieve one goal:
برای بدست آوردن یک هدف صرف کرده بودم:
no idea how to live.
چگونه زندگی کردن ندارم.
به حالت طبیعی برگشته بود،
soon stopped coming.
به زودی متوقف شد.
of the sick anymore.
بیماران تعلق نداشتم.
further from being well.
از اینکه بهتر هستم نداشتم.
a permanent physical toll on my body.
جسمم صدمهی دائمی زده بود.
«چه شغلی میتوانم داشته باشم
in the middle of the day?
یک چرت چهار ساعته بزنم؟
on a regular basis?"
psychological imprints
نامرئیای هم بود
for days, sometimes weeks.
که برای روزها و هفتهها روی سرم ریخته بود.
صحبت میکنیم،
به جنگ و زندانی شدن.
of traumatic experiences, like an illness.
مانند بیماری مطرح است.
of the challenges of reentry,
بازگشت به من هشدار نداده بود،
در من مشکلی وجود دارد.
I kept reminding myself
به خودم یادآوری میکردم
که اصلا زنده ماندهام،
like my friend Melissa were not.
ملیسا این شانس را نداشتند.
feeling so sad and lost,
سردرگم از خواب بیدار میشدم،
about getting sick again.
دوبارهی بیماری خیالپردازی میکردم.
to fantasize about
خیال پردازی وجود دارد
and recently single.
و به تازگی هم مجرد شدهاید.
I felt like an impostor,
احساس میکردم که یک فریبکار هستم،
I'd felt at my sickest.
که در هنگام بیماری داشتم نیز تنگ بود.
has a way of simplifying things,
راهی برای آسان کردن مسائل دارد،
to what really matters.
روی چیزی که واقعا مهم است.
I vowed that if I survived,
خوردم که اگر زنده بمانم،
an adventurous life,
یک زندگی پرماجرا،
with no job, no partner, no structure.
شریک زندگی و ساختاری.
protocols or discharge instructions
یا دستور ترخیصی نداشتم
full of internet messages
پر از پیامهای اینترنتی بود
had read my column,
comments and emails.
the case, for writers.
برای اغلب نویسندهها همینطور است.
with things like essential oils.
روغنهای طبیعی سرطانم را درمان کنم.
in their own different way,
that I was going through.
پایان شیمیدرمانی بود
composed largely of emojis.
بیشتر با ایموجی نوشته شده بود.
professor in Ohio named Howard,
در اوهایو به نام هوآرد برایم نوشته بود،
debilitating health condition
ضعیفکننده جنگیده بود.
he was a young man.
مرد جوانی بوده داشت.
on death row in Texas
در عمرش بیمار نشده بود.
to start off each morning.
بار حرکت شنا شروع میکند.
I described in one column
در یک ستون روزنامه
کرده بودم،
to a tiny fluorescent room.
اتاق تنگ با لامپ فلورسنت.
are different," he wrote to me,
شرایط ما متفاوت است،
lurks in both of our shadows."
and months of my recovery,
تنهایی دوران نقاهت،
became lifelines,
راه حیاتی من شدند،
of so many different backgrounds,
پیشینههایی کاملا متفاوت،
that's ever happened to you
your remaining days,
روزهای باقیماندهاش را برباید،
some kind of change.
and to get back out into the world.
کنم و دوباره به جهان بازگردم.
a real journey --
سفر واقعی بروم --
that everyone thought I should be on,
که همه از من انتظار داشتند،
kind of journey.
but somewhat smelly friend
اما بدبو صحبت کردم
embarked on a 15,000-mile road trip
سفر ۲۴۰۰۰ کیلومتری
of those strangers who'd written to me.
که برایم نامه نوشته بودند را دیدم.
the retired professor.
همان استاد بازنشسته.
دروازه احساسات دلتان را ببندید.
to open myself up to uncertainty,
را در معرض تردیدها بگذارم،
of new love, new loss.
نمیکرد که چند سال زنده خواهد ماند.
of predicting how long he'd live.
from getting married.
lessons with his wife.
their 50th anniversary.
ازدواجشان را جشن گرفته بودند.
in the material realm;
cocktails or conversation.
when everything else is stripped away."
وقتی همه چیز از دست رفته.»
Little GQ on death row.
در صف اعدامیها ملاقات کردم.
to pass all that time
really, really good at Scrabble,
خیلی خیلی مهارت پیدا کردم،
و توضیح داد که ،
in solitary confinement,
در سلول انفرادی میگذراند،
make board games out of paper
یک جور بازی درست کردهاند
through their meal slots --
داخل سلول حرف میزنند و بازی میکنند --
of the human spirit
who'd sent me all those emojis.
آن نامه پر از ایموجی را فرستاده بود.
curious person I've ever met.
فردی است که تاکنون دیدهام.
to do next and she said,
چه کاری انجام دهد و او گفت،
that I've never tasted before
که تا حالا نخوردم را بخورم
and so full of plans for the future,
پر از برنامه برای آینده باشد،
and dangerous to have hope
و افراطیتر از آن است
I learned on that road trip
در این سفر جادهای یاد گرفتم
the sick and the well --
that would have killed our grandparents,
که ممکن بود اجداد ما
back and forth between these realms,
دو حیطه حرکت خواهد کرد،
somewhere between the two.
بین آن دو زندگی خواهیم کرد.
that since coming home from my road trip,
وقتی از سفر بازگشتهام،
I'd been pre-diagnosis,
تشخیص بیماری بودم،
and its limitations,
محدودیتهایش را بپذیرم،
beautiful, perfect state of wellness
تندرستی زیبا و کامل وجود دارد
of constant dissatisfaction
نارضایتی دائم دست برداریم
will have our life interrupted,
of a diagnosis
or trauma that brings us to the floor.
روحی که ما را به زمین بزند.
in the in-between place,
در میانه زندگی کنیم،
and mind we currently have.
داریم را مدیریت کنیم.
of a handmade game of Scrabble
یک بازی دستساز جدول کلمات است
kind of meaning in the love of family
معنا در عشق خانوادگی،
lead a teenage girl terrified of bugs
نوجوان را که از حشرات میترسد
را انتخاب کردهاید.
to actually be well,
خوب بودن است.
richest, most whole sense.
آشفتهترین، غنیترین و کاملترین حس.
ABOUT THE SPEAKER
Suleika Jaouad - Writer, teacher, activistWriter Suleika Jaouad is changing the conversation about what it means to thrive in the wake of illness and life's unexpected interruptions.
Why you should listen
When Suleika Jaouad finally walked out of the hospital -- after countless rounds of chemo, a lifesaving clinical trial and a bone marrow transplant -- she was, according to the doctors, "cured." But as she would soon learn, a cure is not where the work of healing ends; it's where it begins. She set out on a 100-day, 15,000-mile road trip across the country to meet some of the people who had written to her during her time in the hospital. Her extraordinary journey resulted in her debut memoir, Between Two Kingdoms.
Jaouad is an Emmy-winning journalist, author, teacher and activist. Her career aspirations as a foreign correspondent were cut short when, at age 22, she was diagnosed with leukemia. She began writing the acclaimed New York Times column and video series "Life, Interrupted" from the front lines of her hospital bed and has since become a fierce advocate for those living with illness and other forms of adversity.
Jaouad served on Barack Obama's Presidential Cancer Panel, and her advocacy work, public speaking and reporting have brought her everywhere from the United Nations and Capitol Hill to a maximum security prison and a two-room schoolhouse in rural Montana.
Suleika Jaouad | Speaker | TED.com