Leila Takayama: What's it like to be a robot?
ലൈല ടകയാമ: ഒരു യന്ത്രമനുഷ്യനായാൽ എങ്ങനെയിരിക്കും
Leila Takayama conducts research on human-robot interaction. Full bio
Double-click the English transcript below to play the video.
to make a first impression,
ഒരേയൊരവസരമേ ലഭിക്കൂ
as well as if you're a person.
മനുഷ്യനാണെങ്കിലും ഇതാണ് അവസ്ഥ
one of these robots
കണ്ടത്
called Willow Garage in 2008.
my host walked me into the building
എന്നെ ഒരു കെട്ടിടത്തിലേയ്ക്ക് കൊണ്ടുപോയി
വരികയായിരുന്ന
about robots that day
ചെയ്യുമെന്നും
എന്നുമാണ്
with these possible robot futures,
സംഭാവ്യമായ ഭാവികളെപ്പറ്റി
a lot more about ourselves
പല കാര്യങ്ങൾ
expectations for this little dude.
പ്രതീക്ഷ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നാണ്
to navigate the physical world,
സാധിക്കുമെന്ന് മാത്രമല്ല
to navigate my social world --
കഴിയുമെന്ന് ഞാൻ കരുതി.
സ്വകാര്യ യന്ത്രവ്യക്തി
to get from point A to point B,
അതിന്റെ ശ്രമം
not a very efficient thing to do.
അത്
that I was a person, not a chair,
വ്യക്തിയാണെന്നും
to get out of its way
would have been more efficient
to notice that I was a human
than things like chairs and walls do.
കഴിവുണ്ട് എന്നും അത് ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ.
as being from outer space
വന്നവരാണെന്നാണ് നാം കരുതുന്നത്
and from science fiction,
നിന്നോ,
that robots are here today,
എന്ന് ഞാൻ വാദിക്കട്ടെ
amongst us right now.
ചെയ്യുകയുമാണ്
and they cut the grass
ചെയ്യുന്നു
if I actually had time to do these tasks,
ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ സാധിക്കുന്നതിലുമധികം
do it better than I would, too.
he uses the box, it cleans it,
വൃത്തിയാക്കും
his life better as well as mine.
മെച്ചമാകുന്നുണ്ട്.
എന്ന് വിളിക്കുമ്പോൾ--
it's a robot lawnmower,
ഇതൊരു റോബോട്ട് പുല്ലുവെട്ടി
of other robots hiding in plain sight
മുന്നിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു എന്നും തോന്നുന്നു
like, "dishwasher," right?
വിളിക്കുന്നത്
serve a purpose in our lives.
സഹായങ്ങൾ ചെയ്യുന്നു
at me calling this a robot,
ഇഷ്ടമായിരിക്കില്ല
66 degrees Fahrenheit,
ആയി നിലനിർത്തുകയാണ് അത്
it acts on the physical world.
ഇടപെടുന്നു
look like Rosie the Robot,
മനുഷ്യനെപ്പോലെയല്ലായിരിക്കാം
that's really useful in my life
ഇത് ചെയ്യുന്നത്
up and down myself.
ചെയ്യുന്നതിന്.
live and work amongst us now,
ഇത്തരം സംവിധാനങ്ങൾ
living amongst us
a robot operator, too.
നിയന്ത്രിക്കുന്ന ആളായിരിക്കാം
തോന്നുന്നത്
from point A to point B,
ഇതോടൊപ്പം പോകുന്നുമുണ്ട്
സ്റ്റിയറിങ്ങുണ്ടാകാം
and maybe even adaptive cruise control.
ക്രൂയിസ് നിയന്ത്രണ സംവിധാനമോ ഉണ്ടാകാം.
a fully autonomous car,
അല്ലെങ്കിൽ പോലും ഇതിന്
സഹായിക്കുന്നു
like they're invisible-in-use, right?
സംവിധാനങ്ങളാണ് എന്ന് നമുക്ക് തോന്നും
you're going from one place to another.
പോവുകയാണ് എന്നാണ് തോന്നേണ്ടത്.
that you have to deal with and operate
ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട് എന്നല്ല തോന്നേണ്ടത്
learning how to drive
സമയമെടുത്തിട്ടില്ലേ
extensions of ourselves.
ശരീരത്തിന്റെ ഭാഗമായി തോന്നും.
in that tight little garage space,
that maybe you haven't driven before,
ഒരു കാർ വാടകയ്ക്കെടുക്കുമ്പോൾ
to get used to your new robot body.
താദാത്മ്യം പ്രാപിക്കാൻ സമയമെടുക്കും
who operate other types of robots,
ആളുകൾക്കും ഇത് ബാധകമാണ്
a few stories about that.
പങ്കുവയ്ക്കാം.
of remote collaboration.
സംബന്ധിച്ച്
I had a coworker named Dallas,
സഹപ്രവർത്തകനുണ്ടായിരുന്നു
in our company in California.
കമ്പനിയിലെ ജോലി അയാൾ ചെയ്തിരുന്നു
on the table in most of our meetings,
സംസാരപ്രിയനായിരുന്നു അയാൾ
except that, you know,
and we didn't like what he was saying,
പറയുന്നത് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ലെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ
after that meeting
in the hallway afterwards
robot body parts laying around,
ഉണ്ടായിരുന്നു
put together this thing,
സാധനമുണ്ടാക്കി
like Skype on a stick on wheels,
മുകളിൽ സ്കൈപ്പും
one of the most powerful tools
ഞാൻ കണ്ടിട്ടുള്ള
for remote collaboration.
Dallas' email question,
അയച്ചില്ലെങ്കിൽ
ഉരുണ്ട് വരാം
and ask me the question again --
ചോദ്യം വീണ്ടും ചോദിക്കാം
That's kind of rude.
for these one-on-one communications,
നന്നായിരുന്നു എന്ന് മാത്രമല്ല
at the company all-hands meeting.
കയറിച്ചെല്ലാനും
and committed to your project
പ്രവർത്തിക്കുന്നുവെന്ന് കാണിക്കാനും
of months and then years,
but at others, too.
with these systems
ഗുണമെന്താണെന്നാൽ
like you're just there.
എന്നതാണ്
to give these things personal space.
പോലെ സ്ഥലം കൊടുക്കാൻ ആരംഭിച്ചു
if you were there in person.
there's breakdowns and it's not.
സംവിധാനമാണ്
There must be a camera over there,"
ഉണ്ടാകും“ എന്ന് പറയുകയും
I'm going to turn up your volume,"
നിങ്ങളുടെ ശബ്ദം ഉയർത്തട്ടെ“
walk up to you and say,
അടുത്ത് വന്ന്
I'm going to turn up your face."
മുഖം ഉയർത്തട്ടെ“ എന്ന് പറയുന്നത് പോലെയാണ്.
these new social norms
സംബന്ധിച്ച്
feeling like it's your body,
ഭാഗമാണ് എന്ന് തോന്നുന്നത് പോലെ
"Oh, my robot is kind of short."
“എന്റെ യന്ത്രമനുഷ്യൻ ഒരു കുള്ളനാണ്“
he was six-foot tall --
അയാൾക്ക് ആറടി പൊക്കമുണ്ട്--
to cocktail parties and things like that,
പാർട്ടികളിൽ കൊണ്ടുപോകുമായിരുന്നു
which is close to my height.
ഉണ്ടായിരുന്നത്. എന്റെ ഉയരം
really looking at me.
at this sea of shoulders,
to be on the shorter end of the spectrum."
നീ അറിയണം.“
a lot of empathy for that experience,
നന്നായി താദാത്മ്യം പ്രാപിച്ചു
as he was talking to me,
സംസാരിക്കുന്നത് നിറുത്തി
and talk to me eye to eye,
ആരംഭിച്ചു
to look at this in the laboratory
തീരുമാനിച്ചു
things like robot height would make.
ഉണ്ടാക്കുന്ന വ്യത്യാസങ്ങൾ
used a shorter robot,
റോബോട്ടുകൾ ഉപയോഗിച്ചു
used a taller robot
ഉപയോഗിച്ചു
that the exact same person
and says the exact same things as someone,
പറയുന്നതുമായ വ്യക്തി മറ്റുള്ളവരെ തന്റെ
and perceived as being more credible
വിശ്വാസ്യത നേടുകയും ചെയ്തത്
the way that Cliff Nass would put this
with these new technologies
ചെയ്തേ മതിയാകൂ എന്നതാണ്.
that we have very old brains.
at the same speed that tech is
വിദ്യയ്ക്കൊപ്പം മാറുന്നില്ല
are running around.
ചുറ്റുമുണ്ട്
not machines, right?
യന്ത്രങ്ങളല്ല, അല്ലേ?
into things like just height of a machine,
കാര്യങ്ങൾക്ക് അർത്ഥങ്ങൾ കൊടുക്കുന്നു.
to the person using the system.
കൊടുക്കുന്നു
is really important
ഞാൻ കരുതുന്നു
how we extend ourselves, right?
എന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്നതാണ്
in ways that are sort of surprising.
കാര്യങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുന്നത്
because the robots don't have arms,
പൂൾ കളിക്കാൻ സാധിക്കില്ലായിരുന്നു
who are playing pool
for team bonding,
at operating these systems
നേടുന്നവർ
like make up new games,
in the middle of the night,
operating these systems.
ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ട്
who logged into the robot
അയാളുടെ
90 degrees to the left.
ഇടത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞു
around the office,
അയാൾ കറങ്ങി
getting super embarrassed,
ജാള്യനാവുകയും
his volume was way too high.
ശബ്ദം ഉയർന്നിരുന്നു
in the image is telling me,
was we don't want it to be so disruptive.
വേണ്ടതെന്നാണ് അയാൾ ഉദ്ദേശിച്ചത്
avoidance to the system.
സംവിധാനങ്ങൾ ചേർത്തു
that could see the obstacles,
കാണാവുന്ന ചെറിയ ലേസർ സംവിധാനം
try to say, run into a chair,
കയറ്റാൻ ശ്രമിച്ചാൽ സാധിക്കില്ല
it would just plan a path around,
തടസ്സത്തിനെ ചുറ്റി പോകും
using that system, obviously,
സംവിധാനത്തിൽ തട്ടുമായിരുന്നുള്ളൂ
to get through our obstacle course,
സമയമെടുത്തു
this important human dimension --
എന്ന് ഞങ്ങൾ കണ്ടെത്തി.
called locus of control,
പരിമാണമാണിത്
a strong internal locus of control,
നിയന്ത്രണ കേന്ദ്രമുണ്ട്
of their own destiny --
വ്യക്തികളുടെ ഒരു ആവശ്യമാണ്
to an autonomous system --
വിട്ടുകൊടുക്കാൻ ചിലർക്ക്
fight the autonomy;
I'm going to hit that chair."
ഞാൻ ആ കസേരയിൽ തട്ടും“
from having that autonomous assistance,
ദുരിതമാണ്.
autonomous, say, cars, right?
കാറുകൾ നിർമിക്കുകയാണല്ലോ?
to grapple with that loss of control?
വ്യക്തികൾ എങ്ങനെ പ്രതികരിക്കും?
depending on human dimensions.
ഇത് വ്യത്യാസപ്പെടും.
as if we're just one monolithic thing.
നമുക്ക് പെരുമാറാനാവില്ല
ഉള്ളവരാണ് നാം
moment to moment,
വരും
the human dimensions,
കണക്കിലെടുക്കേണ്ടതുണ്ട്.
also comes a sense of responsibility.
ബോധവും വരും
using one of these systems,
നിങ്ങളെങ്കിൽ
would look like.
that's very familiar to people,
പരിചിതമാണ് എന്നതാണ്
like it's a video game.
തോന്നിയേക്കാം
over at Stanford play with the system
ഞങ്ങൾ കളിക്കാൻ കൊടുത്തു
around our office in Menlo Park,
ഓടിക്കാൻ
20 points for that one."
അയാൾക്ക് 20 പോയിന്റ്“
chase them down the hallway.
ആരംഭിച്ചു
and feel pain if you hit them."
ചോരവരുകയും ചെയ്യും.“
they would be like,
പറയാനാരംഭിക്കും
he just looks like he needs to get hit."
ആവശ്യമുണ്ട്, 20 പോയിന്റ്“.
like "Ender's Game," right?
as people designing these interfaces
നമുക്ക് ചില ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളുണ്ട്
to their actions
പരിണിത ഫലങ്ങളുണ്ട് എന്ന്
these increasingly autonomous things.
സംവിധാനങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുമ്പോൾ
possible robotic future,
പരീക്ഷണവിധേയമാക്കുന്നതിൽ
that we can extend ourselves
നല്ലതാണ് എന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു
that we extend ourselves
being able to express our humanity
വ്യക്തിത്വവും
shorter, taller, faster, slower,
കൂടുകയും ഉദാഹരണങ്ങൾ
for the robots themselves.
to this intersection in Manhattan,"
ശ്രമിക്കുകയാണ്“ എന്നാണ്
forward, that's it.
അത്രേയുള്ളൂ.
it doesn't know how to see the world,
ലോകം കാണാനോ സാധിക്കില്ല.
upon the kindness of strangers.
യഥാർത്ഥത്തിൽ ഇത്
to the other side of Manhattan --
എത്തി എന്നതാണ്
and point it in the right direction.
തിരിച്ച് വയ്ക്കുന്നത് കൊണ്ട് മാത്രം
this human-robot world
സൃഷ്ടിക്കാനാണ് നാം ശ്രമിക്കുന്നത്.
and collaborate with one another,
സഹവർത്തിത്വത്തോടെ ജീവിക്കുകയും ചെയ്യും
and just do things on our own.
ആവശ്യമില്ല
like the artists and the designers,
രൂപകൽപ്പനാവിദഗ്ദ്ദരെയും,
നിയമവിദഗ്ദ്ദരെയും,
anthropologists --
that Stu Card says we should do,
കാര്യം ചെയ്യണമെങ്കിൽ
that we actually want to live in.
കണ്ടുപിടിക്കുക എന്നത്.
എന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു
robotic futures together,
learning a lot more about ourselves.
ഒരുപാട് കൂടുതൽ കാര്യങ്ങൾ പഠിക്കും.
ABOUT THE SPEAKER
Leila Takayama - Social scientistLeila Takayama conducts research on human-robot interaction.
Why you should listen
Leila Takayama is an acting associate professor of Psychology at the University of California, Santa Cruz, where she founded and leads the Re-Embodied Cognition Lab. Her lab examines how people make sense of, interact with, and relate to new technologies. Prior to academia, she was a researcher at GoogleX and Willow Garage, where she developed a taste for working alongside engineers, designers, animators, and more. Her interdisciplinary research continues in her current work on what happens when people interact with robots and through robots.
Takayama is a World Economic Forum Global Futures Council Member and Young Global Leader. In 2015, she was presented the IEEE Robotics & Automation Society Early Career Award. In 2012, she was named a TR35 winner and one of the 100 most creative people in business by Fast Company. She completed her PhD in Communication at Stanford University in 2008, advised by Professor Clifford Nass. She also holds a PhD minor in Psychology from Stanford, a master's degree in Communication from Stanford, and bachelor's of arts degrees in Psychology and Cognitive Science from UC Berkeley (2003). During her graduate studies, she was a research assistant in the User Interface Research (UIR) group at Palo Alto Research Center (PARC).
Photo: Melissa DeWitt
Leila Takayama | Speaker | TED.com