Leila Takayama: What's it like to be a robot?
Leila Takayama: Hoe voelt het om een robot te zijn?
Leila Takayama conducts research on human-robot interaction. Full bio
Double-click the English transcript below to play the video.
to make a first impression,
om een eerste indruk te maken
as well as if you're a person.
voor robots als voor mensen.
one of these robots
een robot ontmoette,
called Willow Garage in 2008.
Willow Garage heette, in 2008.
my host walked me into the building
leidde mijn gastheer me naar binnen
en liep vervolgens weg.
about robots that day
bewust zijn van ons.
met mogelijke toekomstige robots,
with these possible robot futures,
a lot more about ourselves
expectations for this little dude.
van deze kleine jongen.
to navigate the physical world,
de fysieke wereld kunnen navigeren,
to navigate my social world --
to get from point A to point B,
om van punt A naar punt B te raken
not a very efficient thing to do.
that I was a person, not a chair,
dat ik een persoon was, geen stoel,
to get out of its way
als hij ergens naartoe moest,
efficiënter hebben kunnen volbrengen
would have been more efficient
to notice that I was a human
dan dingen zoals stoelen of muren.
than things like chairs and walls do.
te zien als wezens uit de ruimte
as being from outer space
and from science fiction,
dat robots hier zijn, vandaag,
that robots are here today,
amongst us right now.
leven en werken onder ons.
and they cut the grass
if I actually had time to do these tasks,
als ik al tijd had om klusjes te doen,
ook nog eens beter.
do it better than I would, too.
maakt hij die schoon,
he uses the box, it cleans it,
zijn leven als het mijne beter.
his life better as well as mine.
it's a robot lawnmower,
of other robots hiding in plain sight
zich ongemerkt voor onze neus bevinden
en alledaags geworden zijn
like, "dishwasher," right?
'afwasmachine' noemen.
in onze levens hebben.
serve a purpose in our lives.
at me calling this a robot,
dat ik dit een robot noem,
66 degrees Fahrenheit,
tot 19 graden Celsius op te warmen.
it acts on the physical world.
dan de fysieke wereld.
als Rosie de Robot,
look like Rosie the Robot,
heel nuttigs in mijn leven,
that's really useful in my life
hoger of lager hoef te zetten.
up and down myself.
live and work amongst us now,
te midden van ons op dit moment
living amongst us
deze systemen onder ons,
a robot operator, too.
ook een robotbestuurder.
from point A to point B,
stuurbekrachtiging.
een automatisch remsysteem,
and maybe even adaptive cruise control.
en misschien zelfs cruise control.
a fully autonomous car,
geen volledig autonome auto is,
en ons veiliger laten rijden
like they're invisible-in-use, right?
dat ze onzichtbaar in gebruik zijn, neen?
dat je van hier naar daar gaat.
you're going from one place to another.
dat je moet bedienen
that you have to deal with and operate
learning how to drive
extensions of ourselves.
van onszelf geworden is.
in die krappe garageplaats,
in that tight little garage space,
die je niet eerder hebt gereden,
that maybe you haven't driven before,
aan je nieuwe robotlichaam.
to get used to your new robot body.
who operate other types of robots,
die andere soorten robots besturen,
a few stories about that.
enkele verhalen vertellen.
of remote collaboration.
van telesamenwerking.
I had a coworker named Dallas,
een collega die Dallas heette.
in our company in California.
voor ons bedrijf in Californië.
on the table in most of our meetings,
tijdens onze meetings,
except that, you know,
en we waren het niet eens
and we didn't like what he was saying,
after that meeting
wanneer hij er niet meer was.
in the hallway afterwards
wat extra robotlichaamsdelen liggen,
robot body parts laying around,
en zijn vriend Curt dit ding,
put together this thing,
als Skype op een stok op wielen.
like Skype on a stick on wheels,
one of the most powerful tools
een van de krachtigste middelen
for remote collaboration.
voor telesamenwerking.
Dallas' email question,
op de e-mailvraag van Dallas,
letterlijk binnenrollen,
and ask me the question again --
en de vraag opnieuw stellen -
That's kind of rude.
Dat is onbeleefd.
voor één-op-ééncommunicatie,
for these one-on-one communications,
bij de voltallige vergaderingen.
at the company all-hands meeting.
en toegewijd aan je project
and committed to your project
of months and then years,
van maanden en daarna jaren,
but at others, too.
maar ook in andere.
met deze systemen
with these systems
alsof je daar bent.
like you're just there.
zelfs persoonlijke ruimte te geven.
to give these things personal space.
als je echt daar was.
if you were there in person.
en dan niet meer.
there's breakdowns and it's not.
Er moet daar een camera zijn."
There must be a camera over there,"
ik ga je volume hoger zetten."
I'm going to turn up your volume,"
naar je toe komt en zegt:
walk up to you and say,
ik ga je gezicht hoger zetten."
I'm going to turn up your face."
these new social norms
nieuwe sociale normen creëren
feeling like it's your body,
aan te voelen als je lichaam,
"Oh, my robot is kind of short."
zoals "Oh, mijn robot is vrij klein."
hij was één meter tachtig -
he was six-foot tall --
naar feestjes en dat soort dingen,
to cocktail parties and things like that,
ongeveer even groot als ik.
which is close to my height.
niet echt naar mij.
really looking at me.
at this sea of shoulders,
naar een zee van schouders.
to be on the shorter end of the spectrum."
aan het kortere eind van het spectrum."
te voelen voor deze ervaring,
a lot of empathy for that experience,
over me heen als hij praatte.
as he was talking to me,
met me op ooghoogte,
and talk to me eye to eye,
in het laboratorium te bekijken
to look at this in the laboratory
things like robot height would make.
zaken zoals robotgrootte uitmaken.
kreeg een kleinere robot,
used a shorter robot,
used a taller robot
that the exact same person
die exact hetzelfde zegt als iemand anders
and says the exact same things as someone,
geloofwaardiger gezien wordt
and perceived as being more credible
maar daarom studeren we psychologie.
the way that Cliff Nass would put this
van deze nieuwe technologieën
with these new technologies
that we have very old brains.
at the same speed that tech is
niet zo snel als technologie
waar deze autonome dingen rondlopen.
are running around.
geen machines, toch?
not machines, right?
into things like just height of a machine,
zoals de grootte van een machine,
to the person using the system.
is really important
wanneer je nadenkt over robotica.
how we extend ourselves, right?
onszelf verruimen, niet?
in ways that are sort of surprising.
op enigszins verrassende manieren.
because the robots don't have arms,
omdat de robots geen armen hebben,
who are playing pool
for team bonding,
om een band te scheppen,
at operating these systems
heel goed kunnen besturen,
like make up new games,
in het midden van de nacht
in the middle of the night,
operating these systems.
met de besturing.
who logged into the robot
90° naar links gedraaid was.
90 degrees to the left.
tegen alles in het kantoor aan,
around the office,
voelde zich belachelijk
getting super embarrassed,
zijn volume stond veel te hoog.
his volume was way too high.
in the image is telling me,
was we don't want it to be so disruptive.
dat het niet zo storend mag zijn.
avoidance to the system.
aan het systeem toe.
that could see the obstacles,
die de obstakels kon zien
try to say, run into a chair,
wil zeggen: "Bots tegen een stoel",
it would just plan a path around,
maar eromheen gaan,
using that system, obviously,
met dat systeem, natuurlijk,
to get through our obstacle course,
om door ons parcours te raken
this important human dimension --
menselijke dimensie is,
called locus of control,
beheersingsoriëntatie,
a strong internal locus of control,
beheersingsoriëntatie hebben,
of their own destiny --
to an autonomous system --
te geven aan een autonoom systeem,
fight the autonomy;
de autonomie ingaan.
I'm going to hit that chair."
dan zal ik die stoel raken."
from having that autonomous assistance,
deze autonome assistentie,
autonomous, say, cars, right?
die steeds zelfstandiger zijn, toch?
to grapple with that loss of control?
omgaan met dat controleverlies?
depending on human dimensions.
as if we're just one monolithic thing.
alsof we één homogeen geheel zijn.
moment to moment,
van moment op moment.
the human dimensions,
met de menselijke dimensies,
also comes a sense of responsibility.
komt een verantwoordelijkheidsgevoel.
using one of these systems,
met een van deze systemen,
would look like.
that's very familiar to people,
zeer bekend is voor mensen,
dat het een videospel is.
like it's a video game.
in Stanford spelen met het systeem
over at Stanford play with the system
in ons bureau in Menlo Park,
around our office in Menlo Park,
20 punten voor die man."
20 points for that one."
chase them down the hallway.
en pijn voelen als je hen raakt."
and feel pain if you hit them."
they would be like,
het lijkt alsof hij slaag nodig heeft."
he just looks like he needs to get hit."
zoals "Ender's Game", niet?
like "Ender's Game," right?
als ontwerpers van deze interfaces
as people designing these interfaces
dat hun daden echte gevolgen hebben
to their actions
these increasingly autonomous things.
autonomere objecten besturen.
possible robotic future,
met één mogelijke robottoekomst
that we can extend ourselves
dat we onszelf kunnen verruimen
that we extend ourselves
waarop we dat doen in deze machines
kunnen uitdrukken
being able to express our humanity
shorter, taller, faster, slower,
for the robots themselves.
voor de robots zelf.
to this intersection in Manhattan,"
in Manhattan te raken."
forward, that's it.
en rolt vooruit, dat is het.
it doesn't know how to see the world,
Hij kan de wereld niet zien.
upon the kindness of strangers.
op de vriendelijkheid van vreemden.
to the other side of Manhattan --
naar de andere kant van Manhattan -
and point it in the right direction.
en de juiste richting wezen.
this human-robot world
and collaborate with one another,
en dingen alleen moeten doen.
and just do things on our own.
zoals artiesten en ontwerpers,
like the artists and the designers,
anthropologists --
that Stu Card says we should do,
dat Stu Card zegt dat we moeten doen,
that we actually want to live in.
waarin we effectief willen leven.
verder kunnen experimenteren
robotic futures together,
learning a lot more about ourselves.
veel meer over onszelf zullen leren.
ABOUT THE SPEAKER
Leila Takayama - Social scientistLeila Takayama conducts research on human-robot interaction.
Why you should listen
Leila Takayama is an acting associate professor of Psychology at the University of California, Santa Cruz, where she founded and leads the Re-Embodied Cognition Lab. Her lab examines how people make sense of, interact with, and relate to new technologies. Prior to academia, she was a researcher at GoogleX and Willow Garage, where she developed a taste for working alongside engineers, designers, animators, and more. Her interdisciplinary research continues in her current work on what happens when people interact with robots and through robots.
Takayama is a World Economic Forum Global Futures Council Member and Young Global Leader. In 2015, she was presented the IEEE Robotics & Automation Society Early Career Award. In 2012, she was named a TR35 winner and one of the 100 most creative people in business by Fast Company. She completed her PhD in Communication at Stanford University in 2008, advised by Professor Clifford Nass. She also holds a PhD minor in Psychology from Stanford, a master's degree in Communication from Stanford, and bachelor's of arts degrees in Psychology and Cognitive Science from UC Berkeley (2003). During her graduate studies, she was a research assistant in the User Interface Research (UIR) group at Palo Alto Research Center (PARC).
Photo: Melissa DeWitt
Leila Takayama | Speaker | TED.com