Alison Killing: There’s a better way to die, and architecture can help
Alison Killing: သေဆုံးဖို့ ပိုကောင်းတဲ့ နည်းရှိတယ်၊ ဗိသုကာက အဲဒါကို ကူပေးနိုင်တယ်
An architect and urban designer, Alison Killing uses journalism, filmmaking and exhibitions to help people better understand the built environment. Full bio
Double-click the English transcript below to play the video.
about death and architecture.
အကြောင်း ပုံပြင်ကို ပြောပြချင်တယ်။
of infectious diseases like pneumonia,
အဆုတ်ရောင်ရောဂါလို
would take us away quite quickly.
သေဆုံးခဲ့ကြရတာများပါတယ်။
in our own beds, looked after by family,
မိသားစုရဲ့ စောင့်ရှောက်မှုအောက်မှာ၊
lacked access to medical care.
မရယူနိုင်ခဲ့ကြလို့ပါ။
a lot of things changed.
အရာတော်တော်များများ ပြောင်းလာခဲ့တယ်။
ဆေးဝါးအသစ်တွေကို တီထွင်လာနိုင်ကြလို့
those infectious diseases.
ကုစားလာနိုင်ခဲ့ကြတယ်။
like x-ray machines were invented.
နည်းပညာအသစ်တွေ ပေါ်လာခဲ့ကြတယ်။
so big and expensive,
ဈေးကြီးခဲ့ကြလို့၊
buildings to keep them in,
ဗဟိုအဆောက်အအုံတွေ လိုလာခဲ့တယ်၊
ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ကြတယ်။
universal healthcare systems
ကျန်းမာရေး စန်စ်တွေကို ထူထောင်ခဲ့ကြရာ
treatment could get it.
ကုသမှုကို ရရှိလာနိုင်ပါတယ်။
from about 45 at the start of the century
၄၅ နှစ်သာရှိခဲ့တဲ့ မျှော်မှန်းချက် အသက်ဟာ
optimism about what science could offer,
တွေကြောင့် သိပ်ကို အကောင်းမြင်ခဲ့ကြတဲ့ ရာစုပါ၊
death was forgotten,
သေဆုံးမှုဆိုင်ရာ ချဉ်းကပ်မှု
changed dramatically.
သေဆုံးမှုကို မေ့သွားခဲ့ကြတယ်၊။
I've been looking at these changes
အဲဒီလို အပြောင်းအလဲတွေကို စောင့်ကြည့်နေကာ
related to death and dying.
၎င်းတို့ရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို လေ့လာခဲ့ပါတယ်။
of cancer and heart disease,
နှလုံးရောဂါကြောင့် သေကြပါတယ်၊
will have a long period of chronic illness
သူတို့ဘဝ အဆုံးပိုင်းမှာ နာတာရှည်
in hospitals and hospices and care homes.
စောင့်ရှောက်ရေး ဌာနမှာ နေထိုင်ဖို့များပါတယ်။
ရောက်ခဲ့ဘူးကြပါတယ်။
and the endless corridors
ထင်ရတဲ့ စင်္ကြံလမ်းတွေကို၊
အတန်းတွေကို ရှင်တို့ သတိရကြမှာပါ။
has earned its bad reputation.
နာမည်ဆိုး ထွက်နေပါတယ်။
it wasn't always like this.
အမြဲတမ်း အဲဒီလို မဟုတ်ခဲ့ခြင်းပါပဲ။
built in 1419 by Brunelleschi,
ဆောက်လုပ်ပေးခဲ့တဲ့ L'Ospedale degli Innocenti ပါ၊
and influential architects of his time.
ဗိသုကာဆရာပါ။
and then think about hospitals today,
ဒီနေ့ ဆေးရုံတွေကို စဉ်းစားကြည့်တဲ့ အခါမှာ၊
this building's ambition.
အံ့အားသင့်မိပါတယ်။
have daylight and fresh air,
လေကောင်းလေသငန့်ကို ရရှိကြပါတယ်၊
and they have high ceilings,
၎င်းတို့ရဲ့ အမိုးဟာ မြင့်မားပါတယ်၊
more comfortable to be in.
သက်သောင့်သက်သာ ရှိပုံရပါတယ်။
that that's even possible for a hospital.
အဲဒီလို ဖြစ်နိုင်တာကို ကျွန်မတို့ မေ့သွားကြပါပြီ။
for dying, then we have to talk about it,
ပိုကောင်းစေချင်ရင် အဲဒါကို ပြောကြရပါမယ်၊
of death uncomfortable,
ကျွန်မတို့ မပြောဆိုအပ်ဘူးလို့
as a society approach death.
အကြောင်းကိုလည်း မပြောကြပါဘူး။
most in my research, though,
ကျွန်ကို အံ့အားသင့်စေခဲ့တဲ့ အချက်က၊
စိတ်နေစိတ်ထားတွေပါပဲ။
မီးဂြိုဟ်ရုံပါ၊
there were protests in the local village.
ဒေသထဲက ရွာထဲတွင် ကန့်ကွက်မှုတွေ ရှိခဲ့တယ်။
လူ ၉၉.၈ ရာခိုင်နှုန်းအထိကို မြေထဲမြှုပ်နှံခဲ့ကြတယ်။
and 99.8 percent of people got buried.
three quarters of us get cremated.
လေးပုံတပုံဟာ မီးသင်္ဂြိုဟ်မှုကို လက်ခံလာကြတယ်။
to changing things
ဆွေးနွေးပြောဆိုခွင့်သာ ရကြရင်၊
to talk about them.
အသင့် ရှိကြပုံရတယ်။
about death and architecture
ပြပွဲ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ "Death in Venice"ကို
when I did my first exhibition on it
ကျွန်မဟာ သေဆုံးခြင်း နဲ့ ဗိသုကာ အကြောင်းကို
which was called "Death in Venice."
ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ပါ။
လိုအပ်ခဲ့တဲ့ ပြပွဲပါ၊
literally engage with it.
ပါဝင်ပတ်သက်ရန် လိုအပ်ခဲ့ပါတယ်။
which is an interactive map of London
တခု ဖြစ်တဲ့ လန်ဒန်မြို့ရဲ့ တန်ပြန်တုံ့ပြန်နိုင်တဲ့ မြေပုံပါ၊
of the real estate in the city
ဘယ်လောက်ကို
ပြပေးထားကာ
the building or cemetery, is revealed.
သင်င်္ချိုင်းရဲ့ အမည်တွေ ပေါ်လာကြပါမယ်။
was a series of postcards
ပို့စ်ကဒ် တတွဲပါ၊
ကိုယ့်နဲ့အတူ ယူသွားနိုင်ခဲ့ကြတယ်။
and hospitals
ပြသထားကာ၊
of the different spaces
ကျွန်မတို့ ဖြတ်သန်းကြရတဲ့
on either side of death.
that where we die
သော့ချက် ဖြစ်တာကို ကျွန်မတို့ ပြလိုခဲ့ကြတယ်။
that visitors reacted to the exhibition,
တုံ့ပြန်ခဲ့ကြပုံဟာ အထူးဆန်းဆုံး ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်၊
and running and jumping
ပြေးခုန်နေကြသူတွေ ရှိခဲ့ကာ
the exhibits in different ways,
အသက်ဝင်လာအောင် အားထုတ်ခဲ့ကြတယ်၊
they would kind of stop
ရပ်တန့်လိုက်ကြကာ
an exhibition about death,
ပါဝင်နေကြတာကို သတိရလိုက်ကြသလိုပါပဲ၊
how you're supposed to act.
မသင့်လျော်ဘူးလို့ ထင်စရာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။
whether there is one way
မေးလိုတဲ့ မေးခွန်းက
နောက် တမျိုးများလား၊
about what you think a good death is,
သေဆုံးခြင်း ဆိုတာကို ရှင်တို့ ဘယ်လို ထင်ပါသလဲ၊
that supports a good death might be like,
ထောက်ကူပေးနိုင်တဲ့ ဗိသုကာတွေက ဘယ်လိုဟာတွေလဲ၊
and a little more like this?
ပိုပြီး တူချင်တာမျိုးများလား။
ABOUT THE SPEAKER
Alison Killing - ArchitectAn architect and urban designer, Alison Killing uses journalism, filmmaking and exhibitions to help people better understand the built environment.
Why you should listen
Alison Killing is an architect and urban designer working to engage people with their built environment, via design of buildings and urban strategies, film making, exhibitions and events. She explores the relationship between death and modern architecture, looking at how cities are rebuilt after disaster.
Recent projects include Death in the City (and its first iteration, Death in Venice, which was shown as an independent event during the opening week of the Venice Architecture Biennale), a touring exhibition about death and modern architecture; work with the International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies on better rebuilding after disaster and how to integrate relevant urban design tools into humanitarian response; and a study of financial models for arts and community projects temporarily using vacant buildings to help these projects become self-sustaining.
Alison Killing | Speaker | TED.com