Oskar Eustis: Why theater is essential to democracy
اسکار اوستیس: چرا تئاتر برای دموکراسی ضروری است
As the artistic director of New York's legendary Public Theater, Oskar Eustis nurtures new, groundbreaking works that shift the cultural conversation. Full bio
Double-click the English transcript below to play the video.
art form of democracy,
they were born in the same city.
در یک شهر پدید آمدند.
from the consent of the governed,
از رضایت مردم شکل بگیرد،
from below to above,
جریان پیدا کند،
legend has it, somebody named Thespis --
در افسانهها آمده، کسی به اسم تسپیس --
the Festival of Dionysus gathered
they would watch dancing,
به تماشای رقص مینشستند،
as part of the Festival of Dionysus.
قصههایی روایت میشد.
what's happening right now:
که هماکنون اتفاق میافتد:
and you are receiving what I have to say.
میگویم را دریافت میکنید.
you may think I'm an insufferable fool,
ممکن است فکر کنید من یک احمق غیرقابلتحملم،
taking place inside your own head.
روی میدهد.
instead of me talking to you --
به جای اینکه من با شما صحبت کنم --
onstage with me?
I'm not the possessor of truth;
من مالک حقیقت نیستم؛
conflict -- they disagree with me.
برخورد -- آنها با من مخالفند.
two points of view.
is that the truth can only emerge
حقیقت تنها هنگامی ظاهر میشود
of different points of view.
you have to believe that.
باید به این هم باور داشته باشید.
you're an autocrat
یک خودکامه هستید
points of views leads to the truth.
منتهی به حقیقت میشود.
and listen to me.
به حرفهای من گوش کنید.
to me as a character.
چه احساسی دارد و چه شکلی است.
to switch your mind
to the other person talking.
چه احساسی دارد.
from the collision of different ideas
برخورد نظرات متفاوت حاصل میشود
for democratic citizenship.
that when you go to the movies,
وقتی به سینما میروید،
and if it's empty, you're delighted,
و اگر خالی باشد، خوشحال میشوید،
between you and the movie.
و فیلم نخواهد بود.
over the top of the stadium seats,
بگذارید روی صندلیهای جلویی،
و لذتش را ببرید.
the collective experience
holding your breath together
و با هم نفس را حبس کردن،
as an individual consumer,
وارد تئاتر شده باشید،
of yourself as part of a whole,
میکنید جزیی از کل هستید،
Joe Papp decided
جو پپ (کارگردان تئاتر) گفت که
everybody in the United States of America,
ایالات متحده تعلق داشته باشد،
to try to deliver on that promise.
احساس وظیفه کرد.
is based on a very simple idea,
یک ایدهی بسیار ساده است،
the best art that we can produce,
بهترین هنری که میتوانیم تولید کنیم،
and belong to everybody,
و متعلق به همه باشد،
we can provide for free.
میتوانیم ارائه کنیم، رایگان ببینند.
after he figured that out,
اینکه متوجه این نکته شد،
circle was not complete
چرخهی دموکراتیک
کامل نبود.
create their own classics
کلاسیکهای خودشان را بسازند
در مرکز شهر افتتاح کرد،
downtown on Astor Place,
was the world premiere of "Hair."
نخستین اجرا از «مو» بود.
that wasn't Shakespeare.
that it was as if Mr. Papp took a broom
انگار آقای پَپ جارو دستش گرفته
from the East Village streets
خیابانهای «ایست ویلج» جمع کرده
he was so proud of it.
خیلی بهش افتخار میکرد.
the next years with amazing shows like
با نمایشهای فوقالعادهای مثل
Suicide / When the Rainbow Is Enuf,"
فکر کردند، وقتی که رنگینکمان کافی است،»
example I can think of:
about the AIDS crisis,
درباره بحران ایدز،
that play in 1985,
آن را اجرا کرد،
in the New York Times
برای نیویورک تایمز
in the previous four years.
در چهار سال گذشته منتشر کرده بود.
the dialogue about AIDS
در مورد ایدز را
on Tony Kushner's "Angels in America,"
«فرشتهها در آمریکا»ی تونی کوشنر نصیب من شد
and along with "Normal Heart,"
«قلب معمولی»
was actually shifting,
عملاً داشت تغییر میکرد،
in the United States.
در ایالات متحده عوض شود.
at the Public in 2005,
را در پابلیک به دست گرفتم،
was a victim of our own success,
قربانی موفقیت خود بودیم،
had been founded as a program for access,
بعنوان برنامهای برای دسترسی راحت ایجاد شد
to get in New York City.
در نیویورک سیتی بود.
to get those tickets.
تا بلیت تهیه کنند.
98 percent of the population
to homeless shelters,
و گرمخانهها بردیم،
and Westchester County.
that we knew intuitively:
شهودی فهمیده بودیم به ما اثبات کرد:
is as powerful as their desire for food
میلشان به غذا است
and we've continued it.
و ما آن را ادامه دادیم.
that we realized we weren't crossing,
فهمیدیم هنوز جلوی راهمان است.
from being a commodity, an object,
یک کالای مصرفی، یک شئ،
of the amazing Lear deBessonet,
musical pageants,
را تولید میکند،
actors and musicians
برنده جایزه تونی
and domestic workers
and recently incarcerated prisoners,
زندانیهای دربند
انجام میدهیم.
that artistry is not something
هنرمندی چیزی نیست
in being a human being.
نهادینه شده است.
a lot more of our lives practicing it.
عمرمان را صرف آن میکنیم.
of the foundational story of this country
از بنیانهای این کشور
Father who was a bastard immigrant orphan
مهاجری یتیم و حرامزاده
the language of the people,
زبان مردم را میگرفت
who spoke the language.
تکلم میکردند ارج و ارتقاء میبخشید.
with a cast of black and brown people,
تماماً سیاهپوست و سرخپوست،
for the United States,
این کشور چه میتواند باشد،
of the American Dream.
a wave of patriotism in me
is proving to be insatiable.
and it's where I want to end,
و اینجا میخواهم تمام کنم،
دربارهاش حرف میزنم.
I want to talk about.
that Vice President-elect Pence
پنس معاون رئیسجموری
some of my fellow New Yorkers booed him.
نیویورکیام او را هو کردند.
بیانیهای محترمانه بود،
respectful statement from the stage,
listened to it,
به آن گوش داد،
of outrage, a tweetstorm,
طوفان توییتری را برانگیخت،
we had treated him with disrespect.
احساس میکردند به او بیاحترامی کردهایم.
we're getting something wrong here.
یک جای کار میلنگد.
this boycott petition,
"Hamilton" anyway.
to a city near them.
نزدیکی آنها برود.
they couldn't afford a ticket,
بضاعت خرید بلیت را نداشتند،
they didn't have the connections
ارتباط های لازم
electoral map of the United States,
نقشهی انتخاباتی ایالات متحده نگاه کنید
cultural institutions,"
exactly what the economy,
کاری را انجام دادهایم که اقتصاد
what technology has done,
on a large part of the country.
به بخش عمدهای از کشور.
it has to keep going.
باید ادامه یابد.
Pulitzer Prize-winning play "Sweat."
نوشته لین ناتج را آغاز میکنیم.
led her to write this play
اوا را به نوشتن این نمایشنامه رهنمون شد
of Pennsylvania:
and we're touring it
organizations there to try and make sure
کار میکنیم تا اطمینان یابیم
that we're trying to reach,
به آنها برسیم، دست یافتهایم
to listen to them back
تا بازخوردشان را بشنویم
is here for you, too."
that we don't know what our job is.
کارمان چیست.
as 'twere, a mirror to nature;
آینهای در برابر طبیعت بگذاریم،
a vision to America
آیندهای را برای آمریکا متصور شویم
who all of us are individually,
نشان میدهد تک به تک چه کسی هستیم
the commonality that we need to be,
نیاز داریم باشیم دوباره پیوند میدهد
یک کشور کی هستیم.
قرار است انجام دهد،
as well as we can.
میشود برایش تلاش کنیم
ABOUT THE SPEAKER
Oskar Eustis - Theater directorAs the artistic director of New York's legendary Public Theater, Oskar Eustis nurtures new, groundbreaking works that shift the cultural conversation.
Why you should listen
Throughout his career, Oskar Eustis has been dedicated to the development of new plays and the classics as a director, dramaturg and producer. Among the plays he's helped bring into being, you can count Angels in America, the Tony-winning Hamilton and Fun Home, with more new work constantly on the bubble. Throughout his career, he has also produced and directed Shakespeare in venues around the US, from prisons to Broadway, including The Public's 2017 free Shakespeare in the Park staging of Julius Ceasar that generated a national conversation.
Eustis has also directed the world premieres of plays by Philip Kan Gotanda, David Henry Hwang, Emily Mann, Suzan-Lori Parks, Ellen McLaughlin and Eduardo Machado, among many others. He's a professor of dramatic writing and arts and public policy at New York University and has held professorships at UCLA, Middlebury College and Brown University, where he founded and chaired the Trinity Rep/Brown University consortium for professional theater training. He has been Artistic Director of The Public Theater in New York since 2005.
Oskar Eustis | Speaker | TED.com