Sarah Kay: How many lives can you live?
Sarah Kay: ဘယ်နှစ်ဘဝ သင်နေနိုင်သလဲ။
A performing poet since she was 14 years old, Sarah Kay is the founder of Project VOICE, an organization that uses spoken word poetry as a literacy and empowerment tool. Full bio
Double-click the English transcript below to play the video.
The moon sees me.
လက ငါ့ကို မြင်တယ်။
ဘုရားသခင်က ငါ့ကို ကောင်းချီးပေးတယ်။
that I don't see.
ဘုရားသခင်က ကောင်းချီးပေးတယ်။
မင်းကို ဆွဲခေါ်မယ်။
အလုပ်မှာရှိမှာမဟုတ်ဘူး။
his laptop, his pager, his alarm clock.
နှိုးစက်ကို ပိတ်ထားတယ်။
asleep on his couch,
အိပ်မောကျနေတယ်။
of coffee in the kitchen air.
ကော်ဖီ အရိပ်အငွေ့တောင်မသန်း၊
stopped working on their particle machine.
သူတို့ရဲ့ ဒြပ်မှုန် စက်ကို ရပ်လိုက်ပြီ။
out the trash, is nervous,
အမှိုက်ထုတ်ပစ်ဖို့ပဲရှိတာလေ၊
a banana peel and a paper cup.
စက္ကူညှပ်တစ်ခုကို သွန်ချတယ်။
what this all mean for lost time.
ဘာလဲဆိုတာကို ပြန်တွက်ကာ ရှုပ်နေတယ်။
are we losing per second?
ဆုံးရှုံးနေလဲ။
can be launched?
ဘယ်လောက်ကြာလဲ
flies off its energy cloud.
၎င်းရဲ့စွမ်းအင်တိမ်ကနေ ကွာကျတယ်။
the table for dinner.
စားပွဲခင်းပြီးပြီ။
pulse against his wrist.
တစ်ခုလို တတစ်တစ်မြည်နေ။
သူ အိပ်မက်တယ်။
the pillowcase's sailing masts.
ရွက်တိုင်တွေကို ရှာတွေ့တယ်။
opens his eyes at once.
မျက်လုံးတွေကို ချက်ချင်းဖွင့်တယ်။
the most wonderful job in the world.
ရှိတာဖြစ်ရမယ်လို့ သူထင်မိတယ်။
အမျာကြီးရှိတဲ့ဟာ။
not understand the concept
နေနိုင်တယ်ဆိုတဲ့ အယူအဆကို
that I was going to get to do
ဖြစ်ဖို့လိုတာမှန်သမျှ
based on age or gender
လူမျိုး (သို့) သင့်တော်တဲ့
အခြေခံတဲ့ ကန့်သတ်ချက်မရှိပါဘူး။
to actually experience
လှုပ်ရှားမှု ခေါင်းဆောင်တစ်ဦးလို
of the civil rights movement
on a farm during the dust bowl
လယ်ကွက်တစ်ခုမှာ နေထိုင်တဲ့ ၁၀ နှစ်သားလေး
dynasty in China.
ဧကရာဇ်တစ်ပါးလိုပေါ့။
my typical response was:
ကျွန်မရဲ့ ဖြေနေကျအဖြေက
is that I wasn't trying to invent
ပေါင်းစပ်ထားတဲ့ ထိပ်တန်းအလုပ်အကိုင်ကို
I was gonna get to be:
ထင်တဲ့အရာတွေကို စာရင်းလုပ်နေခဲ့တယ်၊
and an astronaut.
အာကာသယာဉ်မှူးပါ၊
probably went on from there.
ကျွန်မ အတော်လေး သေချာခဲ့တယ်။
of if I was gonna get to do something
ဘယ်တော့ဆိုတဲ့ မေးခွန်းက
to do everything,
အရာတိုင်းကို လုပ်တော့မယ်ဆိုရင်
to move pretty quickly,
ရွေ့ရှားဖို့ လိုတယ်ဆိုလိုတာပါ။
of stuff I needed to do.
အများကြီးရှိလိုပါ။
in a state of rushing.
တက်သုတ်ရိုက်နေခဲ့ပြီး
that I was falling behind.
အမြဲ ကြောက်နေခဲ့တယ်။
in New York City, as far as I could tell,
လာတာကြောင့် ပြောနိုင်သလောက်ကတော့
အတော် နေသားကျနေတာပါ။
this sinking realization,
ဒီအခြေအနေသိပ်မဟန်တဲ့ သိနားလည်မှုက
any more than one life.
မဟုတ်ဘူးဆိုတာပါ။
to be a teenage girl
ကောင်မလေးတစ်ယောက်လို
တစ်ယောက်လို၊
တော့ မဟုတ်ဘူး။
မြင်ခွင့်ရခဲ့တယ်
that I became obsessed with stories,
အဲဒီအချိန်လောက်မှာပါ၊
that I was able to see
အခြားသူတစ်ဦးရဲ့ မှန်ဘီလူးတွေကို
however briefly or imperfectly.
တိုတောင်းတာ အပြစ်အနာအဆာရှိတာဆိုပေမယ့်ပေါ့။
other people's experiences
အငမ်းမရ နားထောင်ချင်လာတယ်၊
that there were entire lives
မရတော့မယ့်
about everything that I was missing.
ကြားချင်နေလို့ပါ။
were never gonna get to experience
ဆယ်ကျော်သက် မိန်းကလေးဖြစ်တဲ့
in New York city.
ရမှာမဟုတ်ဘူးလို့ သဘောပေါက်ခဲ့တယ်။
ခံစားရပြီးနောက်
after your first kiss feels like,
စီးတာ
တိတ်ဆိတ်တာ သူတို့သိမှာမဟုတ်ဘူး၊
I wanted to tell them.
သူတို့ကို ပြောပြချင်တာပါ။
ဆုံချက်ဖြစ်လာတယ်။
and sharing stories and collecting them.
စုဆောင်းရင်း အလုပ်ရှုပ်နေလိုက်တယ်။
I can't always rush poetry.
သဘောပေါက်ခဲ့တာက မကြာသေးခင်ကမှပါ။
there's this challenge
ကဗျာစာပေ အသိုင်းအဝိုင်းက
community participate in,
စိန်ခေါ်မှုရှိတယ်၊
for the entire month of April.
for the first time
ကျွန်မ စမ်းသပ်တော့
at which I was able to produce poetry.
ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် ပီတိဖြာခဲ့တယ်။
back at these 30 poems I had written
ကဗျာအပုဒ် ၃၀ ကို ပြန်ကြည့်တော့
all trying to tell the same story,
ပြောနေတာကို တွေ့ရှိခဲ့တယ်။
out the way that it wanted to be told.
ကျွန်မအတွက် အကြိမ် ၃၀ ကြိုးစားဖို့လိုတာပါ။
of other stories on an even larger scale.
မှာတောင် မှန်လောက်တာကို သဘောပေါက်ခဲ့တယ်။
tried to tell for years,
ဇာတ်လမ်းတွေရှိတာ။
searching for the right words.
စကားလုံးတွေ အမြဲမပြတ် ရှာဖွေရင်းပါ။
by the name of Paul Valéry
ကဗျာဆရာနဲ့ ရသစာတမ်းရေးသူတစ်ဦးရှိတယ်။
finished, it is only abandoned.
မဆုံးဘူး၊ စွန့်ပစ်ခဲ့တာပဲရှိတယ်တဲ့။
re-editing and rewriting forever
နိုင်ကာ ဘယ်အခါ ကဗျာပြီးတယ်၊
when a poem is finished
ဆုံးဖြတ်ဖို့နဲ့ကျွန်မအပေါ် မူတည်တယ်လို့
my very obsessive nature
မှန်တဲ့ပုံစံရှာဖို့
and the perfect words and the right form.
သဘာဝနဲ့ တိုက်ရိုက်ဆန့်ကျင်တယ်။
တစ်ချို့အရာတွေကို
and work through things.
ကူညီတဲ့ နည်းတစ်ခုအဖြစ် သုံးတယ်။
doesn't mean that I've solved
ကျွန်မတွေးရခက်တဲ့ဟာကို
ပြန်လည်ပတ်ရတာကို ကြိုက်တာက
where I was at that moment
နေရာ၊ ကိုယ် လမ်းကြောင်းရှာဖို့
အတိအကျ ပြသလို့ပါ။
over for years and years
the prefect form,
(သို့) ကြိုးပမ်းမှုတစ်ခု
in search of a better way to tell it.
နောက်မှ ပြန်ရေးဖို့ ကြိုးစားမယ်။
ပြန်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ
this is where I was at this moment
ဒါက ကျွန်မ လမ်းကြောင်းရှာဖို့
in this room, with you.
ဒီအခန်းထဲမှာ သင်တို့နဲ့ပေါ့။
to get your hands dirty.
လိုတဲ့တစ်ချိန်တော့ရှိတယ်။
for most of it, fumbling was a given.
စမ်းတဝါးဝါးလုပ်တာက အလေ့တစ်ခုပါ။
contrast, more saturation,
ပိုမှောင်တဲ့ အမှောင်တွေ၊
chemicals, longer up to your wrist.
ပိုကြာကြာရှူတာလို့ဆိုလိုတာပါ။
ဓာတ်ပုံဆရာ ဖြစ်ခဲ့တယ်။
with his sleeves rolled up,
ငယ်ရွယ်တဲ့ နီစပ်စပ်မျက်နှာ
၊
လက်ချောင်းတွေရဲ့လက်သီးဆုပ်
the sailor man come to life.
Popeye နဲ့ဆင်တယ်။
ရင်ဘတ် မွေးဖုတ်သိုက်၊
with a smirk and a hobby.
သူဟာ ဒုတိယ် ကမ္ဘာစစ်မှာ ပါလာတယ်။
much about photography,
သူကိုမေးတဲ့အခါ
Europe like a map,
မြေပုံတစ်ခုလိုဖတ်ဖို့ သင်ယူခဲ့တယ်။
of a fighter plane,
အမြင်ကနေ၊
မျက်ခွံတွေက တဖျပ်ဖျပ်၊
အလင်းဆုံးအလင်းတွေ၊
read his way home.
သင်ယူခဲ့တယ်။
they would put their weapons out to rest,
လက်နက်တွေကို အနားပေးဖို့ ချထားပေမဲ့
and the cameras home with him.
အိမ်ကိုယူလာခဲ့တယ်။
into a family affair.
မိသားစုအရေးအဖြစ် ပြောင်းလိုက်တယ်။
world of black and white.
လောကထဲမှာ မွေးဖွားခဲ့တယ်။
the tiny clicks and slides
မှန်းဘီလူးတွေရဲ့ခလုတ်လေးတွေ၊ ဆလိုက်တွေ
ဖလင်၊ ပလပ်စတစ်အမှိုက်ပုံးထဲက
but not the art.
သိပေမဲ့ အနုပညာတော့မဟုတ်။
အလင်းတွေတော့မဟုတ်။
spent his time following light.
ကျွန်မအဖေ မှော်ပညာ သင်ယူခဲ့တယ်၊
to follow a forest fire,
တောလမ်းမှာ ခရီးထွက်ခဲ့တယ်၊
ဒါကို လိုက်ဖမ်းခဲ့တယ်။
I only recognize from photographs.
ဓာတ်ပုံတွေကနေပဲ မှတ်မိခဲ့တာပါ။
with the creaky hallways,
တကျွိကျွိ စင်္ကြံတွေနဲ့၊
white walls and cold floors.
နံရံဖြူတွေ၊ အေးစက်တဲ့ကြမ်းပြင်တွေ
before she was mother.
သူ မိခင်မဖြစ်ခင်ကပေါ့။
သူဟာ အနုပညာရှင်ပါ။
all the way up to the ceiling,
an 8x10 bed enlarger
လက်ဆေးကန်တွေနဲ့၊ လက်လှည့် ကောက်တံကြီးနဲ့
by a giant hand crank,
၈x၁၀ ပုံကြီးချဲ့ကရိယာတစ်ခု၊
ဖန်သားနံရံဖြူတစ်ချပ်
in and out from the wall.
အခြောက်ခံစင်တစ်ခု
ဆောက်တယ်
with basketball hands,
အလင်းကို သူကြည့်ခဲ့တဲ့ပုံနဲ့
ကလေးတစ်ယောက်ရခဲ့တယ်။
ထပ်ခိုးတော့ထားတယ်
ကစားဖို့ပါ။
with red balloons and yellow icing.
အနီရောင်ပူဖောင်းတွေ၊ သကာရည်နဲ့ဖြည့်တယ်။
without freckles,
ကြီးပြင်းခဲ့တယ်၊ တင်းတိပ်တွေမပါတဲ့၊
did not have darkrooms in their houses,
ဓာတ်ပုံခန်းမရှိတာလဲဆိုတာ၊နားမလည်ခဲ့သူ၊
hair and bubble gum cheeks.
ပါးဖောင်းဖောင်းတွေရှိသူပေါ့။
in that house near the park.
အဲဒီအိမ်ထဲမှာ နေထိုင်ခဲ့တယ်။
the sweet potato boy,
ကန်စွန်းဥ ကောင်လေး၊
ဓာတ်ပုံခန်း အမေတို့ဟာ
and said their prayers,
ဘုရာရှိခိုးကြတယ်၊
တွန့်လိပ်နေတယ်။
became a house under ash, so they escaped
အိမ်တစ်လုံးဖြစ်လာခဲ့တော့
စက်ဘီးစီးပြီး ရှောင်တိမ်းကြတယ်၊
was built for an artist,
အနုပညာရှင်အတွက် ဆောက်ခဲ့တာ၊
do not hold in the yelling
နံရံတွေက အော်ဟစ်သံထဲမှာ တောင့်မခံဘူး၊
put his weapons out to rest.
သူ့လက်နက်တွေကို အနားပေး ထားတယ်။
and no maps pointed home.
အိမ်ကို ညွှန်ပြတဲ့မြေပုံတွေမရှိဘူး။
his fists into his mouth
ဘာမှထပ်ပြောစရာမရှိတဲ့အထိ
went treasure hunting on her own.
သူ့ဘာသာ ပစ္စည်းဝှက်တမ်း ကစားတယ်။
with the creaky hallways
တကျွိကျွိ စင်္ကြံတွေနဲ့ အဆောက်အအုံထဲမှာနဲ့
ထပ်ခိုး၊
အောက်က
she found a note,
လက်ဆေးကန်တွေနဲ့ ဓာတ်ပုံခန်း
left over from a time before towers,
ကလေးတွေမရှိခင် အချိန်က ကြွင်းကျန်ခဲ့တဲ့
စာတိုတစ်စောင် သူတွေ့တယ်၊
the girl who works in the darkroom."
ကောင်မလေးကို လူတစ်ယောက်က တကယ်ချစ်တယ်။"
picked up a camera again.
ပြန်မကိုင်ခင် တစ်နှစ်ကပါ။
the Christmas lights,
ခရစ်စမတ် မီးတွေနောက် သူလိုက်တယ်
New York City's trees,
လမ်းကို အစက်ချမှတ်ရင်း
from out of the darkest darks.
ကနေ သူကို မှိတ်တုပ်၊ မှိတ်တုပ်လုပ်ပြနေတယ်။
across the country to follow a forest fire
တိုင်းပြည်ကိုဖြတ်ပြီး တစ်နှစ်အကြာမှာ
it with his camera,
တစ်ပတ်တာ တည်းခဲ့တယ်။
ကုန်တင်ကားကို စားရင်းပါ။
in the margins of my notebook.
ဘေးမျဉ်းမှာ ကဗျာတစ်ပုဒ်ရေးခဲ့တယ်။
သင်ယူခဲ့တယ်။
the art of embracing.
သင်ယူနေတာဖြစ်နိုင်တယ်။
the art of letting go.
သင်ယူနေတာဖြစ်နိုင်တယ်။
ABOUT THE SPEAKER
Sarah Kay - PoetA performing poet since she was 14 years old, Sarah Kay is the founder of Project VOICE, an organization that uses spoken word poetry as a literacy and empowerment tool.
Why you should listen
Plenty of 14-year-old girls write poetry. But few hide under the bar of the famous Bowery Poetry Club in Manhattan’s East Village absorbing the talents of New York’s most exciting poets. Not only did Sarah Kay do that -- she also had the guts to take its stage and hold her own against performers at least a decade her senior. Her talent for weaving words into poignant, funny, and powerful performances paid off.
Sarah holds a Masters degree in the art of teaching from Brown University and an honorary doctorate in humane letters from Grinnell College. Her first book, B, was ranked the number one poetry book on Amazon.com. Her second book, No Matter the Wreckage, is available from Write Bloody Publishing.
Sarah also founded Project VOICE, an organization that uses spoken word poetry as a literacy and empowerment tool. Project VOICE runs performances and workshops to encourage people to engage in creative self-expression in schools and communities around the world.
Sarah Kay | Speaker | TED.com