Jacqueline Woodson: What reading slowly taught me about writing
ژاکلین وودسن: آنچه به آرامی خواندن درباره نوشتن به من آموخت
For Jacqueline Woodson, writing is a gift of joy not only to herself but also to her readers, who span all ages and backgrounds. Full bio
Double-click the English transcript below to play the video.
زندگی میکرد،
was the most beautiful in all the land.
در تمام آن سرزمین زیباترین بود.
playing in his garden,
در حال بازی کردن هستند،
of "The Selfish Giant" in 1888.
«غول خودخواه» را در سال ۱۸۸۸ نوشت.
moved into my Brooklyn childhood
من در شهر بروکلین راه پیدا کرد.
both the Bible and the Quran.
both religious and recreational,
و تفریحی میکردم
of television-watching.
به تماشای تلویزیون میگذشت.
you could find my siblings and I
و خواهران و برادرانم را بیابید،
of our apartment reading,
و مطالعه میکنیم؛
the fire hydrant blasted,
شیر آتشنشانی باز میشد،
we could hear our friends down there
از پایین میشنیدیم که مشغول
through our open windows.
بازمان به گوش میرسید.
I went into my books,
بیشتر غرق میشوم،
of the outside world.
who were racing through books,
سریع خواندن کتابها رقابت میکردند،
running beneath the words,
زیر کلمات حرکت میدادم،
told big kids don't use their fingers.
که از انگشتانشان استفاده نمیکنند.
with our hands folded on our desk,
دست به سینه بنشینیم،
then returning them to that position.
میتوانستیم از هم بازشان کنیم.
not just on grade level
به اندازه ی سطح کلاس
being pushed to read faster.
که تندتر بخوانیم.
outside of my teacher's gaze,
از نگاه خیره معلمم،
again told me his story,
را برایم تعریف می کرد،
sneaking into his garden,
به باغچه اش به او خیانت کردند،
خارج از باغ نگه میداشت،
سر باغش آوار شد،
I learned something new
چیز جدیدی یاد میگرفتم،
that the kids were forced to play on
به ناچار روی آنها بازی میکردند
that appeared one day,
که یک روز ظاهر شد،
of a writer named John Gardner
به اسم جان گاردنر آشنا شدم،
as the "fictive dream,"
was where I was inside that book,
نقطهای بود که من قرار داشتم.
and the world that the author had created
ساخته بود وقت میگذراندم،
were meant to be savored,
داستانها باید دوست داشته شده،
maybe years, writing them.
وقت صرف نوشتن آن آثار کردهاند.
to one day become a writer --
روزی نویسنده شود--
or the internet or even the telephone,
اینترنت یا حتی تلفنی وجود داشته باشد،
and information and memory through story.
اطلاعات و خاطرات را به اشتراک میگذاشتند.
of connective technology.
اشکال تکنولوژی پیوندی ما، میباشد.
better down the Nile
حتی بهتر از رود نیل بود
to preserve the dead
into the 21st century.
began making tools from stone,
ساخت ابزار از سنگ کردند،
or gestures or drawings,
به خاطر آورده شد:
television channels of my childhood
of cable and streaming.
کابلی بینهایت رسیدیم.
through time and space,
سریعتر و سریعتر پیش میبرد،
is getting pushed out of the way,
از مسیر خارج میشود،
of the narrative.
خارج میشود.
with stories change,
تغییر میکند،
to audio to Instagram to Snapchat,
تا اینستاگرام و اسنپچت تغییر شکل میدهد.
beneath the words.
به یاد بیاوریم.
regardless of the format,
فارغ از ساختاری که دارد،
we never thought we'd go,
هرگز فکر نمیکردیم برویم،
we never thought we'd meet
دیدنشان را نمیکردیم
that we might have missed.
احتمالا گذرمان نمیافتاد.
faster and faster,
به حرکتش ادامه میدهد،
has led me to a life of writing books
برای همه سنین
and closely at the world,
به جهان،
and by doing so,
و با انجام این کار،
possibilities of a narrative,
روایت کردن ببینم،
I needed to know about writing.
نوشتن لازم بود آموخت .
I needed to know about creating worlds
داشتم برای آفرینش دنیاهایی که آدمها در
آموخت،
could be legitimized,
معقول و موجه جلوه کند،
read or heard by another person,
شخصی دیگر خوانده یا شنیده میشد،
that became a connection between us,
که ارتباط بین ما میشد،
که به دنبالش هستیم--
to not feel alone in this world,
احساس تنهایی در این دنیا نکنیم،
we've changed it before we leave?
قبل از ترک آن، تغییر دادهایم؟
and all of it, remembered.
to understand the future.
آینده را بفهمیم.
the hard times we're living in,
که میگذرانیم فراموش کنیم،
those who came before us,
خاطر بیاوریم، آنهایی که
lived in Greenville, South Carolina,
گرینویل، کارولینای جنوبی،
called Nicholtown.
نیکولتاون ساکن بود.
the descendants of a people
to learn to read or write.
how letters form words,
چطور کلمات را تشکیل میدهند،
and their stories.
of being threatened with death
beneath that one.
to the narrative,
and the ones beneath those.
continue to survive.
زنده میمانند.
that connected the way I learned to write
که باعث شدند نوشتن
and older and deeper
بزرگتر، قدیمیتر
who never learned to read.
out of enslavement,
از بردهداری،
grad school, beyond.
seemed to be born reading,
ظاهرا با مطالعه به دنیا میآیند.
stepped out of their way.
بیرون رفته است.
the Great Migration wagon --
میشوند--
the history of a narrative,
the only way they could hold on to it,
آن نبود،
or their stoops at the end of a long day
طولانی در ایوانها یا روی سه پایههای خود
قصهای آرام ببافند.
through the thick heat of picking cotton
چیدن پنبه و برداشت تنباکو
and sew them into quilts,
در لحافهای چهل تکه وصله و پینه کنند،
into something laughable,
چیزی خندهدار بدل کنند،
exhale the history a country
بیرون بدمند
to imagine an invisible finger
انگشتی نامرئی را تصور کنم
حرکت است،
the author's work
و قدرت مانای داستان
رسایی باشم
به خاطر بیاورم،
who finally learned to control fire
بالاخره یاد گرفتند آتش را مهار کنند
the Selfish Giant,
را به یاد بیاورم
through his garden.
to my ancestors,
ادای احترام کنم.
یا بازگو میکنیم
ABOUT THE SPEAKER
Jacqueline Woodson - WriterFor Jacqueline Woodson, writing is a gift of joy not only to herself but also to her readers, who span all ages and backgrounds.
Why you should listen
Despite being raised by "old-school Southerners" who would've preferred she embarked on a sensible career, award-winning author Jacqueline Woodson tells us that "I've known I wanted to be a writer since I was around seven years old. I loved everything about stories -- how they made me feel and think, the joy good ones brought both the listener and the teller, the double and deeper meanings ... I knew writing made me happiest, and wrote as often as I could.
"Now, when I'm not writing, I'm out speaking about writing. I write for young people and old people. I write for magazines, newspapers. I write speeches and plays. I do this because it's never not joyful for me."
Jacqueline Woodson | Speaker | TED.com