Jacqueline Woodson: What reading slowly taught me about writing
Jacqueline Woodson: စာကို ဖြည်းဖြည်းဖတ်ခြင်းက စာရေးခြင်းအကြောင်း ကျွန်မကို သင်ကြားပေးခဲ့ပုံ။
For Jacqueline Woodson, writing is a gift of joy not only to herself but also to her readers, who span all ages and backgrounds. Full bio
Double-click the English transcript below to play the video.
တစ်ကောင် ရှိခဲ့တယ်၊
was the most beautiful in all the land.
ဥယျာဉ်ဟာ တစ်ပြည်လုံးမှာ အလှဆုံးပဲတဲ့။
playing in his garden,
ကစားနေတာ တွေ့လိုက်ရတော့
ခတ်လိုက်တယ်။
of "The Selfish Giant" in 1888.
ဆိုတဲ့ ဒီဝတ္ထုကို ၁၈၈၈ မှာ ရေးခဲ့တယ်။
moved into my Brooklyn childhood
ကျွန်မရဲ့ Brooklyn ကလေးဘဝဆီ ပြောင်းလာတာ
မိသားစုက ပျိုးထောင်ကာ
both the Bible and the Quran.
ကြီးပြင်းလာခဲ့တာပါ။
both religious and recreational,
ဘာသာရေးနဲ့ အပန်းဖြေရာ နှစ်ခုစလုံးဟာ
of television-watching.
အပုံကြီး ပိုများတယ်။
you could find my siblings and I
ကျွန်မတို့ မောင်နှမတွဟာ တိုက်ခန်းရဲ့
of our apartment reading,
တွေနိုင်ပါတယ်၊
the fire hydrant blasted,
မီးသတ် ရေပိုက်ခေါင်းက ပေါက်ထွက်ပြီး
we could hear our friends down there
သူငယ်ချင်းတွေက ဆင်းသွားပြီး
through our open windows.
ကျွန်မတို့ရဲ့ ပြတင်းဆီ ရောက်လာတယ်။
I went into my books,
ပိုနက်နက် ဝင်သွားလေလေ၊
of the outside world.
သိပ်မကြားရလေလေ ဆိုတာပါ။
who were racing through books,
မောင်နှမတွေနဲ့ မတူဘဲ
running beneath the words,
ပြေးနေတဲ့ လက်ချောင်းနဲ့ ကလေးပါ၊
told big kids don't use their fingers.
တွေဟာ လက်ချောင်းတွေမသုံးဘူးလို့ပြောတာလေ။
with our hands folded on our desk,
စာရေးခုံမှာ လက်ပိုက်ပြီး ထိုင်ခိုင်းတယ်၊
then returning them to that position.
နောက် ဒီပုံစံမှာ ပြန်နေခိုင်းတာပါ။
not just on grade level
အဆင့်သာ ဖတ်နေဖို့မဟုတ်ဘဲ
being pushed to read faster.
တွန်းအားပေးခံနေရတယ်။
outside of my teacher's gaze,
ဆရာမရဲ့ အကြည့် အပြင်မှာတော့
ပြေးခွင့်ပေးတယ်။
again told me his story,
သူ့ပုံပြင်ကို ထပ်ပြောပြန်ရော၊
sneaking into his garden,
သစ္စာဖောက်ခံတယ်လို့ခံစားရပုံ၊
ဘယ်လို မြင့်ပြီး
ဥယျာဉ်ပေါ်ကျတော့
I learned something new
that the kids were forced to play on
ကလေးတွေကို အတင်းကို ကစားဖြစ်စေတဲ့
လမ်းတွေရဲ့ ကျောက်တုံးမာမာတွေ အကြောင်း၊
that appeared one day,
တစ်ယောက်ရဲ့ သိမ်မွေ့မှုနဲ့
ဒေါသူပန်ထနေပါစေ။
of a writer named John Gardner
"ဖန်တီးထားတဲ့ အိပ်မက်
as the "fictive dream,"
was where I was inside that book,
ကျွန်မဟာ ဒီစာအုပ်ထဲမှာ ရောက်နေပြီး
and the world that the author had created
ကျွန်မကို ဖိတ်ခေါ်ခဲ့တဲ့ ကမ္ဘာနဲ့
were meant to be savored,
ပုံပြင်တွေဟာ အရသာခံဖို့၊
maybe years, writing them.
ဖြစ်နိုင်တာက နှစ်ချီကာအချိန်ကုန်ခဲ့တာပါ။
to one day become a writer --
ဖြစ်လာချင်တဲ့ စာဖတ်သူအနေနဲ့က
or the internet or even the telephone,
တယ်လီဖုန်းတောင် မရှိခင် အတော်ကြာကြာက
and information and memory through story.
အမှတ်တရတွေကို ပုံပြင်ကနေ မျှဝေခဲ့ကြတယ်။
of connective technology.
အစောဆုံး ပုံစံတွေထဲက တစ်ခုပါ။
better down the Nile
မြစ်တစ်လျှောက်မှာ
ပိုကောင်းတဲ့ ပုံပြင်ပါ
to preserve the dead
၂၁ ရာစုထဲ ယူလာတဲ့
into the 21st century.
ပိုကောင်းတဲ့ နည်းတစ်ခုရဲ့ ဇာတ်လမ်းပါ။
began making tools from stone,
လက်နက်တွေ စတင်ဖန်တီးတဲ့အခါ တယောက်ယောက်
"ဒါဆိုရင်ရော" လို့ပါ။
ဇာတ်လမ်းကို မှတ်မိခဲ့တယ်။
or gestures or drawings,
(သို့) ရုပ်ပုံတွေကနေ ပြောတာဖြစ်ဖြစ်
ထုပြီး ဒီဇာတ်လမ်းကို ကြားစေတာပါ။
television channels of my childhood
မရေတွက်နိုင်တဲ့ ကြေးနန်းလိုင်းတွေ၊
of cable and streaming.
ထုတ်လွှင့်မှုတွေအထိ ရောက်သွားပါပြီ။
through time and space,
မြန်သထက် ပိုမြန်အောင် ရွေ့ရှားစေတယ်၊
is getting pushed out of the way,
of the narrative.
တွန်းထုတ်ခံရတာပါ။
with stories change,
ပြောင်းတာ(သို့) အနားက အဆောင်အယောင်
to audio to Instagram to Snapchat,
သိမ်မွေ့စွာ ပြောင်းသွားတာတောင်မှ
beneath the words.
လက်ချောင်းတွေကို အမှတ်ရရမှာပါ။
regardless of the format,
အမြဲတမ်းပဲ ကျွန်မတို့
we never thought we'd go,
နေရာတွေကို ခေါ်ဆောင်သွားတာ၊
we never thought we'd meet
လူတွေနဲ့မိတ်ဆက်ပေးတာ၊
that we might have missed.
ပြသလိမ့်မယ်ဆိုတာ သတိရပါ။
faster and faster,
ပိုမြန်မြန် ရွေ့နေသလို
has led me to a life of writing books
အရွယ်စုံလူတွေအတွက် စာအုပ်တွေရေးတဲ့
and closely at the world,
ကြည့်တဲ့ ကျွန်မရဲ့အချစ်ပါ၊
and by doing so,
ထားခြင်း အတွက်ပါ၊ ဒီလိုလုပ်ခြင်းက
possibilities of a narrative,
ဖြစ်နိုင်ခြေတွေကို မြင်ခြင်းက
အချိန်ယူခြင်းက
I needed to know about writing.
မှန်သမျှကိုသင်ပေးတယ်။
I needed to know about creating worlds
ကြားနိုင်တဲ့၊ သူတို့ရဲ့အတွေ့အကြုံတွေကို
could be legitimized,
သိဖို့လိုတာ မှန်သမျှကို သင်ပေးခဲ့တယ်။
read or heard by another person,
ဖတ်တဲ့၊ ကြားတဲ့aနရာပါး
that became a connection between us,
ကျွန်မတို့ကြား ဆက်သွယ်ပေးတဲ့
to not feel alone in this world,
နည်းတစ်ခု ရှာတာ၊ ကျွန်မတို့ ထွက်မသွားခင်
we've changed it before we leave?
နည်းလမ်းတစ်ခု ရှာနေတာပဲမဟုတ်ဘူးလား။
လူသားကနေ မမ်မီ၊
and all of it, remembered.
ဒါအားလုံးကို မှတ်မိတာပါ။
to understand the future.
နားလည်ဖို့ ကျွန်မတို့ စာဖတ်ကြတယ်၊
နားလည်ဖို့ စာဖတ်ကြတယ်။
the hard times we're living in,
ကို ဖျောက်ဖို့၊ မေ့ပစ်ဖို့ စာဖတ်ကြတယ်။
those who came before us,
ပိုခက်ခဲတာတစ်ခုခုကို ဖြတ်ကျော်
အမှတ်ရဖို့ စာဖတ်တယ်။
ကျွန်မ စာရေးတယ်။
lived in Greenville, South Carolina,
South Carolina က Greenville မှာနေခဲ့တယ်။
called Nicholtown.
ဝန်းကျင်တစ်ခုပါ။
the descendants of a people
သင်ယူခွင့်မရှိခဲ့တဲ့
to learn to read or write.
how letters form words,
ဖွဲ့ပုံကို နားလည်ခြင်းရဲ့ စိုးရိမ်စရာ၊
and their stories.
စိုးရိမ်စရာပေါ့။
of being threatened with death
မရဏနဲ့ ခြိမ်းခြောက်ခံနေရတဲ့
beneath that one.
နောက်ထပ် ပုံပြင်ရှိသေးလို့ပါ။
to the narrative,
and the ones beneath those.
တစ်ခုပေါ် တစ်ခုထပ်နေတာမို့ပါ။
continue to survive.
ရှင်ကျန်နေမယ့်ပုံပါ။
that connected the way I learned to write
ဆက်သွယ်ပေးတဲ့ အစက်တွေကို
and older and deeper
ပိုကြီးမား၊ ပို ရှေးကျပြီး
who never learned to read.
out of enslavement,
ကျွန်ပြုခြင်းက လွတ်တဲ့ အခု မျိုးဆက်တွေဟာ
grad school, beyond.
လွန်တာကို တက်ခဲ့ကြတာပေါ့။
seemed to be born reading,
စာဖတ်ရင်း မွေးလာပုံရတဲ့သူတွေပါ၊
stepped out of their way.
သွားတာမျိုးပေါ့။
the Great Migration wagon --
ကားကို ကားကြုံစီးခဲ့တာပေါ့။
ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ရဲ့သမိုင်းကို
the history of a narrative,
the only way they could hold on to it,
မဟုတ်ဘူးဆိုတာ အလေးအနက်သိခဲ့တယ်၊
or their stoops at the end of a long day
ထိုင်တာ (သို့) ကိုယ်တွေ ကိုင်းနေပြီး
ဖွဲနိုင်တာ သိခဲ့တယ်။
through the thick heat of picking cotton
အပူထူထူကနေ သူတို့ရဲ့ ပုံပြင်တွေကို
and sew them into quilts,
အိပ်ရာလွှမ်းအဖြစ် ချုပ်ပြီး
into something laughable,
တစ်ခုအဖြစ် ပြောင်းကာ
exhale the history a country
သူတို့ ခန္ဓာကိုယ်တေွ၊စိတ်ဓာတ်နဲ့
to imagine an invisible finger
စကားလုံး တစ်လုံးချင်း၊ စာတစ်ကြောင်းချင်း
ကျွန်မကို ခေါ်သွားတဲ့
ဆက်အရှိန်မြင့်သလို
the author's work
ရေရှည်ခံတဲ့ အစွမ်းကို
ကျွန်မရှေ့မှာ ရောက်လာသူတွေကို
who finally learned to control fire
ထိန်းချုပ်ကာ သူတို့ရဲ့မီးလျံ၊ အလင်းနဲ့အပူ
the Selfish Giant,
သူ့တံတိုင်းတွေကို ဖြိုချပြီး
through his garden.
ဖြေးဖြေးလေး ဖတ်တယ်။
to my ancestors,
ဘိုးဘွားတွေကို ဂါရဝပြုဖို့
ဖတ်တိုင်း၊ ပြောတိုင်း
ဆက်ရှင်သန်နေတယ်။
ABOUT THE SPEAKER
Jacqueline Woodson - WriterFor Jacqueline Woodson, writing is a gift of joy not only to herself but also to her readers, who span all ages and backgrounds.
Why you should listen
Despite being raised by "old-school Southerners" who would've preferred she embarked on a sensible career, award-winning author Jacqueline Woodson tells us that "I've known I wanted to be a writer since I was around seven years old. I loved everything about stories -- how they made me feel and think, the joy good ones brought both the listener and the teller, the double and deeper meanings ... I knew writing made me happiest, and wrote as often as I could.
"Now, when I'm not writing, I'm out speaking about writing. I write for young people and old people. I write for magazines, newspapers. I write speeches and plays. I do this because it's never not joyful for me."
Jacqueline Woodson | Speaker | TED.com